Franck Wolf (Straatsburg, 1972) saxofonist, componist en arrangeur speelt al sax sinds zijn 8ste jaar, hij studeerde aan het conservatorium van Straatsburg (Médaille d’or en saxophone et en musique de chambre). Sinds 2004 maakte hij met gitarist Birély Lagrène 6 albums die verschenen op Dreyfue en Universal en meer dan 500 concerten overal ter wereld. Hij richtte de groep “straSax” op waarmee hij 3 albums maakte en “Triophone” dat 1 album opnam. In 2011 begon hij met het “Franck Wolf Trio” waarvan in 2013 een album verscheen, andere albums maakte hij met het Franck Wolf Quintet, het Bernard Struber Jazztet en een met koto speelster Mieko Miyazaki.

Zijn voorlaatste album “Franck Wolf & Friends” verscheen in 2017, het is een verzameling van 7 concerten met 7 verschillende groepen met in totaal zo’n 20 verschillende muzikanten. In 2019 begint hij met”de “Franck Wolf Avoustic Five”, een quintet met Wolf op tenor - en sopraansaxofoon, Frédéric Norel op viool, Sébastien Giniaux op gitaar en cello, Jean-Yves Jung op piano en Diego Imbert op contrabas. Een aparte bezetting die mede door het ontbreken van het slagwerk de muziek het karakter van een soort kamerjazz meegeeft.

Alle composities zijn van de hand van Franck Wolf met uitzondering van “Space Oddity”dat natuurlijk werd geschreven door David Bowie en “Double Scotch” in 1950 geschreven door André Ekyan en Django Reinhardt. Het album steekt van wal met een vrolijk nummer met de veelzeggende titel “Sweet Madness”, onmiddellijk wordt duidelijk dat de drums niet worden gemist, het basspel van de vermaarde Diego Imbert zorgt voor voldoende ritmiek. In “Haut Vol” wordt de sfeer vooral bepaald door de snaarinstrumenten met een fraaie bassolo van Imbert. De sopraansax van Wolf solerend voor een achtergrond van viool en cello zorgt voor een fraai gestileerd muzikaal landschap. Uiteraard was ik uitermate benieuwd hoe dit gezelschap het bekende “Space Oddity” zou neerzetten. Het tempo ligt beduidend lager dan het origineel waardoor de melodie nog meer gedragen overkomt, wonderschoon, waardoor het eens temeer duidelijk wordt dat moderne popmuziek best kan dienen als kapstok voor jazzmuziek. Waarom wel theater en musical muziek van 100 jaar geleden ?

“Nine O’Clock” heeft een fraai gitaar intro waarna tenorsax en piano een belangrijke rol spelen Jean-Yves Jung speelt een sprankelend e solo met een knipoog naar Lennie Tristano. Een van beste nummers op deze schijf, intrigerende klanken en spannende duels tussen sax en viool. Ook bijzonder fraai is “Valse pour Jean”, ik voel me zeer vereerd. Gitaar, viool en sopraansax zorgen voor een gipsy jazz sfeertje. In “Double Scotch” blijven de “Acoustic Five”dicht bij het origineel waarom ook niet het was en is een uitermate swingend stukje muziek van fenomeen Django. Perfecte afsluiter van een heerlijk album dat de afgelopen tijd al vaak is langs gekomen bij mij in huis.

Jan van Leersum